外国為替平衡操作

2022 4/17

2021-10-17

Umowa swapu walutowego

Umowa swapu walutowego to umowa swapu walutowego, w której banki centralne każdego kraju zawierają ze sobą umowę, a w przypadku kryzysu walutowego we własnym kraju, w zamian za depozyty własnej waluty lub zabezpieczenie obligacji, itp. Umowa, która przewiduje wymianę walut. To umowa między bankami centralnymi, a nie traktat międzypaństwowy. Nazywa się to również umową swapu walutowego (-porozumienie), umową swapową lub umową wymiany walut. Należy zauważyć, że termin „swap walutowy” bez „umowy” na końcu zwykle odnosi się do jednego swapu walutowego finansowych instrumentów pochodnych (chociaż może odnosić się do tej koncepcji).

Przegląd

Istnieją dwa rodzaje umów swapów 外国為替平衡操作 walutowych: umowy swap, które bezpośrednio wymieniają waluty obce między dwoma krajami, oraz umowy repo, które sprzedają obligacje zagraniczne i odkupują je po pewnym czasie. Umowa swapu walutowego jest wymagana z perspektywy instytucjonalnej (przepływy) i finansowania interwencyjnego (zapasy) w transakcjach finansowych.

Perspektywa systemu finansowego

Normalnie w instytucjach finansowych rozliczenie przelewu za pośrednictwem 外国為替平衡操作 rachunku funduszu pomiędzy traderami jest przetwarzane wsadowo w regularnych odstępach czasu w systemie księgowym, a nawet jeśli klient wykona procedurę przelewu, jest to natychmiast odzwierciedlone na drugim rachunku. . Jest to ograniczenie dla samej działalności banku w zakresie depozytów, a instytucje finansowe zwykle wykorzystują depozyty od klientów do zarządzania funduszami, 外国為替平衡操作外国為替平衡操作 takimi jak pożyczki i sprzedaż obligacji, oraz ilość gotówki i certyfikatów depozytowych, które są obecnie w posiadaniu. statystycznie przewidywana praca dzienna. Gdy klient składa zlecenie przelewu do innego banku z własnego rachunku środków, instytucja finansowa przesyła pieniądze do innego banku z posiadanych przez instytucję finansową środków pieniężnych i certyfikatów depozytowych, 外国為替平衡操作外国為替平衡操作 a kwota ta jest niewystarczająca jako kwota łączna. więc pozyskują fundusze, sprzedając obligacje korporacyjne (takie jak obligacje rządowe) na rynku pieniężnym. Jednak gdy popyt na rozliczenia bankowe gwałtownie wzrasta z powodu kryzysu walutowego, prywatne instytucje finansowe starają się utrzymać grubsze własne waluty obce, a zwłaszcza gdy istnieje ryzyko kontrahenta 外国為替平衡操作外国為替平衡操作 między instytucjami finansowymi, należy zachować ostrożność przy udzielaniu kredytów. rynki mogą być uszczuplone o główne waluty rozliczeniowe (dolary amerykańskie), co skutkuje niezwykle wysokimi stopami procentowymi. Ten gwałtowny wzrost krótkoterminowych stóp procentowych rozprzestrzeni się na rynki średnio- i długoterminowych stóp procentowych i będzie stwarzał ryzyko rozprzestrzenienia się na całą gospodarkę światową, czemu towarzyszyć będą gwałtowne wahania kursów walut i „cofanie” kredytów dla rynków wschodzących. Państwa. Ponadto nawet bank centralny, który w takich przypadkach powinien być dostawcą waluty obcej, nie ma statystycznie planowanych rezerw walutowych (do rozliczenia) i zapewnia wystarczającą płynność, aby zaspokoić zapotrzebowanie na środki ze strony miasta, co może 外国為替平衡操作 外国為替平衡操作 być trudne. W takim przypadku istnieje możliwość, że rozliczenie finansowe nie będzie możliwe ze względu na brak waluty obcej „pomimo, że w mieście została zawarta ważna umowa i przelew został zrealizowany”. Swapy walutowe w tej fazie nie stwarzają bezpośredniego ryzyka walutowego dla władz finansowych, a całe ryzyko walutowe ponosi 外国為替平衡操作 rynek. Nawet jeśli władze finansowe zawrą umowę swapu walutowego na 100 miliardów dolarów za 10 bilionów jenów i pożyczą na rynek 100 miliardów dolarów, to w efekcie z rynku zostanie pobrane 100 miliardów dolarów w terminie i przed terminem swapu 1,Wystarczy spłacić 100 miliardów dolarów i otrzymać spłatę 10 bilionów jenów (* bez uwzględnienia stóp procentowych). Podczas kryzysu finansowego, który miał miejsce w 2008 r., swapy walutowe Fedu (5 głównych banków, 15 października 2008 r., 14 banków, 30 października 2008 r.) miały na celu „nieograniczoną podaż dolara amerykańskiego” z bankami centralnymi w każdym kraju. banki centralne każdego kraju, który otrzymał finansowanie w dolarach amerykańskich, zapewniały nieograniczone finansowanie w dolarach amerykańskich, ponosząc jedynie normalne ryzyko kredytowe dla instytucji finansowych podlegających ich jurysdykcji.

Wyczerpanie środków interwencyjnych

Kiedy rządowe władze finansowe interweniują na rynku walutowym, rezerwy walutowe rządowych władz finansowych mogą zostać wyczerpane z powodu gwałtownego spadku krajowego kursu walutowego z 外国為替平衡操作 powodu niestabilności kredytowej lub transakcji walutowych. W takim przypadku możliwe jest zapobieżenie chwilowym i nagłym wahaniom kursu walutowego poprzez zobowiązanie banku centralnego kraju partnerskiego do przyjęcia dolara lub waluty kraju partnerskiego po ustalonym z góry stałym kursie. W tym przypadku interwencja polegająca na zakupie waluty krajowej w celu ochrony waluty 外国為替平衡操作 zapobiega wystąpieniu niewypłacalności z powodu braku refinansowania w wyniku gwałtownego spadku waluty krajowej i gwałtownego wzrostu ceny obligacji denominowanych w walucie kraju partnerskiego. celem jest zrobienie. Gdy waluta obca jest faktycznie wymagana, istnieje możliwość pożyczenia waluty obcej w banku centralnym innego kraju w ramach uzgodnionej kwoty z walutą lokalną 外国為替平衡操作外国為替平衡操作外国為替平衡操作 jako zabezpieczeniem. Kraj pożyczający będzie mógł wykorzystać tę walutę obcą do rozliczeń międzynarodowych i interwencji walutowej w zakresie określonym w umowie, ale jest to pożyczka krótkoterminowa i wymagana jest spłata w krótkim okresie określonym w umowie. . Umowy swap można uznać za tymczasowe zwiększenie rezerw walutowych w przypadku kryzysu walutowego, ale 外国為替平衡操作外国為替平衡操作外国為替平衡操作 w przeciwieństwie do rezerw walutowych wykorzystujących własny kapitał, są one pozyskiwane tylko tymczasowo poprzez pożyczanie od innych krajów. jako fundusz interwencyjny, a władze finansowe będą bezpośrednio ponosić ryzyko wahań kursów walutowych. Umowy swap wymagają zwrotu w określonym z góry terminie. W związku z tym w przypadku dalszej deprecjacji waluty lokalnej po skorzystaniu z umowy swap, istnieje możliwość dalszej straty kursowej przy zakupie waluty kraju partnerskiego umowy na rynku do spłaty. Z tego powodu umowy swapów walutowych zazwyczaj podlegają warunkom, które wymagają pożyczek z Międzynarodowego Funduszu Walutowego, gdy są realizowane powyżej pewnego limitu (30% w ramach Inicjatywy Chiang Mai). Kursy 外国為替平衡操作 swap, gdy kraje interweniujące na rynku walutowym bronią swoich walut, nie są ujawniane, ponieważ są one doskonałym celem ataków. Ponadto, od czasu azjatyckiego kryzysu walutowego, dostrzeżono niebezpieczeństwo interwencji kupna waluty krajowej w celu obrony obligacji denominowanych w walutach obcych,Nie poprawiła się tendencja do atakowania walut krajów posiadających nadwyżkę 外国為替平衡操作 kapitału (nadmierne pożyczki) za każdym razem, gdy pojawia się kryzys finansowy. Od czasu azjatyckiego kryzysu walutowego kraje, które nie mają kredytu we własnych walutach, zapobiegały niestabilności kredytowej we własnych walutach, zawierając umowy swap z krajami, które mają wiarygodne waluty międzynarodowe w celu ustabilizowania kursu wymiany. oraz metody wykorzystujące prawa 外国為替平衡操作外国為替平衡操作 do wypłaty z koszyków walutowych, takie jak Chiang Mai Initiative (CMI). W 2005 roku podpisano umowy o swapach walutowych pomiędzy Japonią, Chinami, Koreą Południową i krajami ASEAN.

Japońska umowa swapu walutowego

Stany Zjednoczone Ameryki

Japonia podpisała umowę swapu walutowego ze Stanami Zjednoczonymi Ameryki z nieograniczonym limitem wypłat i nieokreśloną datą wygaśnięcia. Głównymi 外国為替平衡操作 składnikami porozumienia są Bank Japonii i Bank Rezerwy Federalnej w Nowym Jorku. Transakcja ta jest transakcją swap walutowy, w której Bank Rezerwy Federalnej w Nowym Jorku dostarcza dolary amerykańskie Bankowi Japonii, a Bank Japonii dostarcza jeny Bankowi Rezerwy Federalnej w Nowym Jorku.

Unia Europejska

Japonia podpisała umowę swapu walutowego z 外国為替平衡操作 外国為替平衡操作 Unią Europejską z nieograniczonymi wypłatami i nieokreśloną datą wygaśnięcia. Głównymi składnikami porozumienia są Bank Japonii i Europejski Bank Centralny. Transakcja jest transakcją wymiany walut, w której Europejski Bank Centralny dostarcza euro Bankowi Japonii, a Bank Japonii zapewnia jen Europejskiemu Bankowi Centralnemu.

Anglia

Japonia podpisała umowę swapu walutowego z Wielką Brytanią z nieograniczonymi wypłatami i nieokreśloną datą wygaśnięcia. Głównymi składnikami porozumienia są Bank Japonii i Bank Anglii. Transakcja ta jest transakcją swap walutowy, w której Bank Anglii dostarcza Bankowi Japonii funty szterlingom, a Bank Japonii zapewnia Bank Anglii jena.

Szwajcaria

Japonia podpisała umowę swapu walutowego ze Szwajcarią z nieograniczonym limitem wypłat i 外国為替平衡操作 nieokreśloną datą wygaśnięcia. Głównymi składnikami porozumienia są Bank Japonii i Szwajcarski Bank Narodowy. Transakcja jest transakcją swap walutowy, w której Narodowy Bank Szwajcarii dostarcza franki szwajcarskie Bankowi Japonii, a Bank Japonii zapewnia jen Szwajcarskiemu Bankowi Narodowemu.

Kanada

Japonia podpisała umowę swapu walutowego z Kanadą z nieograniczonym limitem wypłat i nieokreśloną datą wygaśnięcia. Głównymi składnikami porozumienia są Bank Japonii i Bank Kanady. Transakcja jest transakcją wymiany walut, w której Bank Kanady dostarcza dolary kanadyjskie Bankowi Japonii, a Bank Japonii dostarcza jeny Bankowi Kanady.

Australia

Japonia podpisała umowę swapu walutowego z Australią w dniu 18 marca 2016 r., z limitem wypłaty w wysokości 20 miliardów dolarów dla Japonii i 1,6 biliona jenów dla Australii (termin ważności do 17 marca 2019 r.), marca 2019 r. 15 marca Japonia przedłużyło umowę z limitem wypłaty 20 miliardów dolarów a Australia z limitem wypłaty 1,6 biliona jenów (data wygaśnięcia do 17 marca 2022 r.). Głównymi składnikami porozumienia są Bank Japonii i Bank Rezerw Australii. Transakcja ta jest transakcją wymiany walutowej, w której Bank Rezerw Australii przekazuje dolary australijskie Bankowi Japonii, a Bank Japonii zapewnia jen Bankowi Rezerw Australii.

notatka

Powiązany przedmiot

Swap walutowy Kryzys walutowy azjatycki (1997-) Inicjatywa Chiang Mai ASEAN + 3 13 krajów uczestniczących Koreański kryzys walutowy (2008) Umowa wymiany walutowej Japonia-Korea

Umowa swapu walutowego

Przegląd

Istnieją dwa rodzaje umów swapów walutowych: umowy swap, które bezpośrednio wymieniają waluty obce między dwoma krajami, oraz umowy repo, które sprzedają obligacje zagraniczne i odkupują je po pewnym czasie. Umowa swapu walutowego jest wymagana z perspektywy instytucjonalnej (przepływy) i finansowania interwencyjnego (zapasy) w transakcjach finansowych.

Perspektywa systemu finansowego

Normalnie w 外国為替平衡操作外国為替平衡操作 instytucjach finansowych rozliczenie przelewu za pośrednictwem rachunku funduszu pomiędzy traderami jest przetwarzane wsadowo w regularnych odstępach czasu w systemie księgowym, a nawet jeśli klient wykona procedurę przelewu, jest to natychmiast odzwierciedlone na drugim rachunku. . Jest to ograniczenie dla samej działalności banku w zakresie depozytów, a instytucje finansowe zwykle wykorzystują 外国為替平衡操作 depozyty od klientów do zarządzania funduszami, takimi jak pożyczki i sprzedaż obligacji, oraz ilość gotówki i certyfikatów depozytowych, które są obecnie w posiadaniu. statystycznie przewidywana praca dzienna. Gdy klient składa zlecenie przelewu do innego banku z własnego rachunku środków, instytucja finansowa przesyła pieniądze do innego banku z posiadanych przez 外国為替平衡操作外国為替平衡操作 外国為替平衡操作 instytucję finansową środków pieniężnych i certyfikatów depozytowych, a kwota ta jest niewystarczająca jako kwota łączna. więc pozyskują fundusze, sprzedając obligacje korporacyjne (takie jak obligacje rządowe) na rynku pieniężnym. Jednak gdy popyt na rozliczenia bankowe gwałtownie wzrasta z powodu kryzysu walutowego, prywatne instytucje finansowe starają się utrzymać grubsze własne waluty obce, 外国為替平衡操作 a zwłaszcza gdy istnieje ryzyko kontrahenta między instytucjami finansowymi, należy zachować ostrożność przy udzielaniu kredytów. rynki mogą być uszczuplone o główne waluty rozliczeniowe (dolary amerykańskie), co skutkuje niezwykle wysokimi stopami procentowymi. Ten gwałtowny wzrost krótkoterminowych stóp procentowych rozprzestrzeni się na rynki średnio- i długoterminowych stóp procentowych i będzie stwarzał 外国為替平衡操作 外国為替平衡操作 ryzyko rozprzestrzenienia się na całą gospodarkę światową, czemu towarzyszyć będą gwałtowne wahania kursów walut i „cofanie” kredytów dla rynków wschodzących. Państwa. Ponadto nawet bank centralny, który w takich przypadkach powinien być dostawcą waluty obcej, nie ma statystycznie planowanych rezerw walutowych (do rozliczenia) i zapewnia wystarczającą płynność, aby zaspokoić zapotrzebowanie na 外国為替平衡操作 środki ze strony miasta, co może być trudne. W takim przypadku istnieje możliwość, że rozliczenie finansowe nie będzie możliwe ze względu na brak waluty obcej „pomimo, że w mieście została zawarta ważna umowa i przelew został zrealizowany”. Swapy walutowe w tej fazie nie stwarzają bezpośredniego ryzyka walutowego dla władz 外国為替平衡操作 finansowych, a całe ryzyko walutowe ponosi rynek. Nawet jeśli władze finansowe zawrą umowę swapu walutowego na 100 miliardów dolarów za 10 bilionów jenów i pożyczą na rynek 100 miliardów dolarów, to w efekcie z rynku zostanie pobrane 100 miliardów dolarów w terminie i przed terminem swapu 1,Wystarczy spłacić 外国為替平衡操作 100 miliardów dolarów i otrzymać spłatę 10 bilionów jenów (* bez uwzględnienia stóp procentowych). Podczas kryzysu finansowego, który miał miejsce w 2008 r., swapy walutowe Fedu (5 głównych banków, 15 października 2008 r., 14 banków, 30 października 2008 r.) miały na celu „nieograniczoną podaż dolara amerykańskiego” z bankami centralnymi w 外国為替平衡操作 外国為替平衡操作 każdym kraju. banki centralne każdego kraju, który otrzymał finansowanie w dolarach amerykańskich, zapewniały nieograniczone finansowanie w dolarach amerykańskich, ponosząc jedynie normalne ryzyko kredytowe dla instytucji finansowych podlegających ich jurysdykcji.

Wyczerpanie środków interwencyjnych

Kiedy rządowe władze finansowe interweniują na rynku walutowym, rezerwy walutowe rządowych władz finansowych mogą zostać wyczerpane z powodu 外国為替平衡操作 gwałtownego spadku krajowego kursu walutowego z powodu niestabilności kredytowej lub transakcji walutowych. W takim przypadku możliwe jest zapobieżenie chwilowym i nagłym wahaniom kursu walutowego poprzez zobowiązanie banku centralnego kraju partnerskiego do przyjęcia dolara lub waluty kraju partnerskiego po ustalonym z góry stałym kursie. W tym przypadku interwencja polegająca na zakupie 外国為替平衡操作 waluty krajowej w celu ochrony waluty zapobiega wystąpieniu niewypłacalności z powodu braku refinansowania w wyniku gwałtownego spadku waluty krajowej i gwałtownego wzrostu ceny obligacji denominowanych w walucie kraju partnerskiego. celem jest zrobienie. Gdy waluta obca jest faktycznie wymagana, istnieje możliwość pożyczenia waluty obcej w banku centralnym innego kraju w 外国為替平衡操作外国為替平衡操作 ramach uzgodnionej kwoty z walutą lokalną jako zabezpieczeniem. Kraj pożyczający będzie mógł wykorzystać tę walutę obcą do rozliczeń międzynarodowych i interwencji walutowej w zakresie określonym w umowie, ale jest to pożyczka krótkoterminowa i wymagana jest spłata w krótkim okresie określonym w umowie. . Umowy swap można uznać za tymczasowe zwiększenie 外国為替平衡操作 rezerw walutowych w przypadku kryzysu walutowego, ale w przeciwieństwie do rezerw walutowych wykorzystujących własny kapitał, są one pozyskiwane tylko tymczasowo poprzez pożyczanie od innych krajów. jako fundusz interwencyjny, a władze finansowe będą bezpośrednio ponosić ryzyko wahań kursów walutowych. Umowy swap wymagają zwrotu w określonym z góry terminie. W związku z 外国為替平衡操作 外国為替平衡操作 tym w przypadku dalszej deprecjacji waluty lokalnej po skorzystaniu z umowy swap, istnieje możliwość dalszej straty kursowej przy zakupie waluty kraju partnerskiego umowy na rynku do spłaty. Z tego powodu umowy swapów walutowych zazwyczaj podlegają warunkom, które wymagają pożyczek z Międzynarodowego Funduszu Walutowego, gdy są realizowane powyżej pewnego limitu (30% w ramach Inicjatywy Chiang Mai). Kursy swap, gdy kraje interweniujące na rynku walutowym bronią swoich walut, nie są ujawniane, ponieważ są one doskonałym celem ataków. Ponadto, od czasu azjatyckiego kryzysu walutowego, dostrzeżono niebezpieczeństwo interwencji kupna waluty krajowej w celu obrony obligacji denominowanych w walutach obcych,Nie poprawiła się tendencja 外国為替平衡操作 do atakowania walut krajów posiadających nadwyżkę kapitału (nadmierne pożyczki) za każdym razem, gdy pojawia się kryzys finansowy. Od czasu azjatyckiego kryzysu walutowego kraje, które nie mają kredytu we własnych walutach, zapobiegały niestabilności kredytowej we własnych walutach, zawierając umowy swap z krajami, które mają wiarygodne waluty międzynarodowe w celu ustabilizowania 外国為替平衡操作外国為替平衡操作 kursu wymiany. oraz metody wykorzystujące prawa do wypłaty z koszyków walutowych, takie jak Chiang Mai Initiative (CMI). W 2005 roku podpisano umowy o swapach walutowych pomiędzy Japonią, Chinami, Koreą Południową i krajami ASEAN.

Japońska umowa swapu walutowego

Stany Zjednoczone Ameryki

Japonia podpisała umowę swapu walutowego ze Stanami Zjednoczonymi Ameryki z nieograniczonym 外国為替平衡操作外国為替平衡操作外国為替平衡操作 limitem wypłat i nieokreśloną datą wygaśnięcia. Głównymi składnikami porozumienia są Bank Japonii i Bank Rezerwy Federalnej w Nowym Jorku. Transakcja ta jest transakcją swap walutowy, w której Bank Rezerwy Federalnej w Nowym Jorku dostarcza dolary amerykańskie Bankowi Japonii, a Bank Japonii dostarcza jeny Bankowi Rezerwy Federalnej w Nowym Jorku.

Unia 外国為替平衡操作 Europejska

Japonia podpisała umowę swapu walutowego z Unią Europejską z nieograniczonymi wypłatami i nieokreśloną datą wygaśnięcia. Głównymi składnikami porozumienia są Bank Japonii i Europejski Bank Centralny. Transakcja jest transakcją wymiany walut, w której Europejski Bank Centralny dostarcza euro Bankowi Japonii, a Bank Japonii zapewnia jen Europejskiemu Bankowi Centralnemu.

Anglia

Szwajcaria

Japonia podpisała umowę swapu walutowego ze 外国為替平衡操作 Szwajcarią z nieograniczonym limitem wypłat i nieokreśloną datą wygaśnięcia. Głównymi składnikami porozumienia są Bank Japonii i Szwajcarski Bank Narodowy. Transakcja jest transakcją swap walutowy, w której Narodowy Bank Szwajcarii dostarcza franki szwajcarskie Bankowi Japonii, a Bank Japonii zapewnia jen Szwajcarskiemu Bankowi Narodowemu.

Kanada

Japonia podpisała umowę swapu walutowego z Kanadą 外国為替平衡操作 z nieograniczonym limitem wypłat i nieokreśloną datą wygaśnięcia. Głównymi składnikami porozumienia są Bank Japonii i Bank Kanady. Transakcja jest transakcją wymiany walut, w której Bank Kanady dostarcza dolary kanadyjskie Bankowi Japonii, a Bank Japonii dostarcza jeny Bankowi Kanady.

Australia

Japonia podpisała umowę swapu walutowego z Australią w dniu 18 marca 外国為替平衡操作 2016 r., z limitem wypłaty w wysokości 20 miliardów dolarów dla Japonii i 1,6 biliona jenów dla Australii (termin ważności do 17 marca 2019 r.), marca 2019 r. 15 marca Japonia przedłużyło umowę z limitem wypłaty 20 miliardów dolarów a Australia z limitem wypłaty 1,6 biliona jenów (data wygaśnięcia do 17 marca 2022 r.). Głównymi składnikami porozumienia są Bank Japonii i Bank Rezerw Australii. Transakcja ta jest transakcją wymiany walutowej, w której Bank Rezerw Australii przekazuje dolary australijskie Bankowi Japonii, a Bank Japonii zapewnia jen Bankowi Rezerw Australii.

notatka

Powiązany przedmiot

Swap walutowy Kryzys walutowy azjatycki (1997-) Inicjatywa Chiang Mai ASEAN + 3 13 krajów uczestniczących Koreański kryzys walutowy (2008) Umowa wymiany walutowej Japonia-Korea

일은포 (r20210301판)

2003년에 일본 정부와 전 세계 헤지펀드들이 일본의 외환보유고를 두고 벌인 환율공방전. 일본은행이 이 당시 외환시장에 돈을 퍼부은 게 마치 대포를 쏘는 것 같다고 해서 일은포 사건이라고 불렸다.

2. 과정 [편집]

2000년대 초반 外国為替平衡操作 전쟁으로 인해 미국 경제가 출렁거렸다. 이에 불안감을 느낀 투자자들이 안전자산인 엔화를 매수하면서 엔화가치가 급속도로 상승했다.
엔화 가치 급등을 감지한 전 세계의 헤지펀드 수천 개가 수조 달러의 자금을 동원[1]

물론, 대부분의 자금은 외부에서 차입한 자금이었다. 성공하면 막대한 수익이 생기지만 실패하면 파산은 말할 것도 없고 요단강 익스프레스를 끊어야 했으니, 간단히 말하자면 일본을 아주 만만하게 보고 덤빈 거였다.

하여 일본의 외환시장을 털어먹으려고 덤벼들었다. 전세계의 상당수의 헤지펀드들이 90년대 후반 아시아 금융위기 때 환율시장에 개입하여 온 나라를 실컷 털어먹은 기억을 가지고 있어서 이 때도 만만하게 본 것이다.[2]

이 매분 단위로 10억엔씩 매도-달러 매수를 개시했다. 24시간 내내 거래한다고 하면 시간당 600억엔, 하루에 1조 4400억 엔(!)을 들이붓는 것이었다. 이 때 매각할 엔화 자금은 일반적으로는 재무성이 단기 국채를 발행해 조성한 외환자금특별회계(外国為替資金特別会計)[4]

3. 결과 [편집]

동안 30조 엔(. ), 당시 한화로 300조 원 가량 되는 자금을 투입하여 환율을 방어하는 데 성공한 건 물론이고, 디플레이션까지 완화하는 등 일석이조의 효과를 거뒀다.

결국, 겁도 없이 일본 정부에 덤볐던 헤지펀드들은 外国為替平衡操作 대부분 극악의 손실을 기록한 건 기본이었고, 심각한 경우에는 도산을 면치 못했다.

4. 사건의 전말 분석 [편집]

계란으로 바위 치기.

처음부터 게임이 될 수 없었다. 이전 영국이나 아시아 신흥국을 무너뜨린 외환시장 공격과 반대로, 일본의 경우는 헤지펀드들이 엔화를 매입하는 공격이었으므로 이에 대항하는 일본의 실탄은 자국 화폐인 엔화였다. 일본 정부는 만기가 빠른 미국 채권을 일본은행에 팔아 엔화를 모은 다음, 달러를 사들여 채권을 국고에 반환하고, 다시 만기가 돌아오는 채권을 팔아 엔화를 모아 시장에 풀고 전술한 과정대로 채권을 반환하면 되는 사이클대로 움직이면 그만이었다. 게다가 해당 포지션에 대한 단일 주체였기 때문에 일사불란할 수밖에 없었다.

하지만 헤지펀드들은 수조 달러의 자금력으로 덤벼 들었어도, 수백 개가 넘는 조직들이 각자의 방침에 따라 운용했기 때문에 이해관계에 따라 언제든지 와해될 수밖에 없는 구조였다.

물론 일본 측 포지션은 시중에 엄청난 규모의 돈을 푸는 꼴이라 높은 인플레이션을 유발시킬 수 있었지만, 공교롭게도 일본은 디플레이션으로 신음하던 중이었다. 일본은 장기 디플레이션과 함께 수출 경쟁력을 저해하는 엔고를 타개할 필요가 있었는데, 헤지펀드들이 덤벼들었으니 시기적절하게 시장에 엔화도 풀고 外国為替平衡操作外国為替平衡操作 환율도 올릴 수 있어서 더더욱 과감하게 움직였다.

결정적으로 이 당시의 일본은 세계 2위의 경제대국으로 군림하고 있었다. 아무리 잃어버린 10년을 넘어 20년을 향하고 있어도 잃어버린 10년 이전에는 미국을 경제적으로 눌러버릴 것으로까지 점쳐졌던, GDP 4조 달러대의 경제 초강대국을 상대로 덤빈 것은 헤지펀드의 실수였다. 더구나 일본은 이 때를 기준으로 약 10년 外国為替平衡操作 전에 헤지펀드에게 털리면서[6]

고베 대지진 때 조지 소로스의 공격으로 엄청난 손해를 보고 수출 기업이 줄줄이 적자를 본 사건이 있었다. 이 때 타격을 맞은 기업들이 후지츠나 파이오니아 등 쟁쟁한 거대 기업들이었기 때문에, 일본 정부는 이를 바득바득 갈았다.

학습효과로 인한 경험치가 축적됐기 때문에 헤지펀드의 공세를 초장부터 박살내야 막을 수 있다는 걸 알고 있었고 이를 과감히 실행에 옮겼다.

5. 그 외 이야기 [편집]

일은포의 외환 개입 자체는 실패했다는 시각도 있다. 일본 재무성에서 목표로 걸었던 1달러당 100엔은 결국 사수했지만 일본이 개입을 중단했다고 얘기했던 2004년 3월 이후 생각만큼 환율이 안정되지 않아서 2004년 11월에는 102엔까지 떨어지기도 했다. 이는 한참 공격과 방어가 오가던 그 기간 중 105엔보다 더 낮은 것이다. 20년 그래프를 보면 확인이 가능하다. 이를 통해서 환율 방어는 정부 개입의 효과가 의외로 낮은 게 아닌가 하는 시각도 있다. 관련 기사 그리고 이러한 적극적인 외환 개입은 당연하겠지만 미국에게도 상당한 영향을 끼친다. 그 때문에 미조구치 젬베이 당시 일본 재무관이 미국 재무부 차관이었던 John B. taylor에게 상황을 설명하기도 했다. 일본 外国為替平衡操作 내부에서는 테일러-미조구치 개입이라고 말하기도 한다. 일본 위키 설명 존 테일러는 일본이 개입할 때마다의 해당 내용을 일본에서 보내는 이메일을 받았고 그걸 블랙베리로 확인했다고. # 일본이 외환 개입을 하는 것을 외국환평형조작(外国為替平衡操作)이라고 하는데, 일은포는 2012년까지의 행했던 작업 중 가장 기간이 길고 큰 규모의 외환 개입 작업이었다. 그리고 이러한 개입 外国為替平衡操作 기록을 일본 재무성에서는 기록으로 남겨놓는데 헤이세이 15년과 16년 기록으로 그 내역을 확인할 수 있다.

[1] 물론, 대부분의 자금은 외부에서 차입한 자금이었다. 성공하면 막대한 수익이 생기지만 실패하면 파산은 말할 것도 없고 요단강 익스프레스를 끊어야 했으니, 간단히 말하자면 일본을 아주 만만하게 보고 덤빈 거였다. [2] 대표적으로 큰 피해를 본 게 태국 外国為替平衡操作外国為替平衡操作外国為替平衡操作 바트화이다. 한국도 상당한 피해를 보았다. [3] 일본 외국환법과 일본은행법에 의거해서 일본은행은 재무성의 외환시장 관리 업무를 위탁받게 되어 있다. [4] 실제 한국의 외국환평형기금과 기능이 같다. [5] 2003년 1월부터 방어 시작, 2004년 3월 헤지펀드가 붕괴되면서 성공했다. [6] 고베 대지진 때 조지 소로스의 공격으로 엄청난 손해를 보고 수출 기업이 줄줄이 적자를 본 사건이 있었다. 이 때 타격을 맞은 기업들이 후지츠나 파이오니아 등 쟁쟁한 거대 기업들이었기 때문에, 일본 정부는 이를 바득바득 갈았다.

外国為替平衡操作

2000년대 초반 전쟁으로 인해 미국 경제가 출렁거렸다. 이에 불안감을 느낀 투자자들이 안전자산인 엔화를 매수하면서 엔화가치가 급속도로 상승했다.
엔화 가치 급등을 감지한 전 세계의 헤지펀드 수천 개가, 조지 소로스의 신화를 생각하며 수조 달러의 자금을 동원 [1]하여 일본의 외환시장을 털어먹으려고 덤벼들었다. 전세계의 상당수의 헤지펀드들이 90년대 후반 아시아 금융 위기 때 환율시장에 개입하여 온 나라를 外国為替平衡操作 실컷 털어먹은 기억을 가지고 있어서 이 때도 만만하게 본 것이다. [2] 이에 대해 일본 정부는 경고성 기자 회견을 열었으나, 그럼에도 불구하고 모두 경고 메세지를 무시한 채 총력을 다 해 덤벼들었다. 이로 인해 달러당 117엔 수준이던 엔화는 105엔 수준까지 상승하였다.
보다 못한 일본 정부는 당시 재무상이었던 다니가키 사다카즈의 지휘 外国為替平衡操作 하에 일본은행 [3]이 매분 단위로 10억엔씩 매도-달러 매수를 개시했다. 24시간 내내 거래한다고 하면 [4]시간당 600억엔, 하루에 1조 4400억 엔(!)이란 천문학적인 거금을 투입한 것이다. 일반적으로는 환율조정을 위해 매각할 엔화 자금은 재무성이 단기 국채를 발행해 조성한 외환자금특별회계(外国為替資金特別会計) [5]를 이용해서 환율을 맞추지만, 당시 엔화의 매수세가 어마무시했는지라 외환평기금만으로는 부족했다. 일본은행은 이에 外国為替平衡操作 대응하기 위해 일단 갖고있는(즉시 처분 가능한) 30조엔을 사용, 거기다가 당시 일본 은행이 보유중인 200조엔 규모의 미국국채(미국 재무성 채권) 중 만기가 짧은 채권을 100조어치를 팔아 환율 방어 자금을 충당했다. 이후 공격에 실패한 헤지펀드들이 줄줄이 도산하자, 다시 사들인 달러로 다시 미국국채를 사서 국고에 반환했다.

그렇게 근 1년 [6] 동안 30조 外国為替平衡操作外国為替平衡操作 엔(!), 당시 한화로 300조+α [7] 원 가량 되는 자금을 투입하여 환율을 방어하는 데 성공한 건 물론이고, 디플레이션까지 완화하는 일석이조의 효과를 거뒀다.

결국, 겁도 없이 일본 정부에 덤볐던 헤지펀드들은 대부분 극악의 손실을 기록한 건 기본이었고, 심각한 경우에는 도산을 면치 못했다. [8]

4. 사건의 전말 분석

처음부터 게임이 될 수 없었다. 이전 영국이나 아시아 신흥국을 무너뜨린 외환시장 공격과 반대로, 일본의 경우는 헤지펀드들이 엔화를 매입하는 공격이었으므로 이에 대항하는 일본의 실탄은 자국 화폐인 엔화였다. 일본 정부는 만기가 빠른 미국 채권을 일본은행에 팔아 엔화를 모은 다음, 달러를 사들여 채권을 국고에 반환하고, 다시 만기가 돌아오는 채권을 팔아 엔화를 모아 시장에 풀고 전술한 과정대로 채권을 반환하면 되는 外国為替平衡操作 사이클대로 움직이면 그만이었다. 결론적으로는 일본은행이 시장의 미국 국채를 엔화를 찍어내 사들이는 셈인데, 일본은행이 엔화를 못 찍어낼 리가 있겠는가? 게다가 일본 정부는 해당 포지션에 대한 단일 주체였기 때문에 자신의 방침을 끝까지 밀어붙이기 쉬웠다.

반면 헤지펀드들은 비록 겉보기에는 수조 달러 규모의 공룡같아보였지만 실상은 수백 개가 넘는 조직들이 각자의 방침에 따라 운용하는 外国為替平衡操作 합체로봇과 같은 상태였기 때문에 하나씩 뭔가 아니다 싶어 빠지기 시작하면 모래성처럼 무너질 수 있는 위험성을 안고 있었다.

물론 일본 정부 측 포지션도 위험이 없는 건 아니어서, 일본은행이 달러 채권을 사들이기 위해 엔화를 무한정으로 찍다가 높은 인플레이션을 견디지 못해 항복할 수도 있었다. 하지만 하필 일본은 장기 디플레이션으로 신음하고 있었고, 활로가 外国為替平衡操作 될 만한 수출의 경쟁력을 저해하는 엔고를 타개할 필요도 있었던 상황이었는데 마침 헤지펀드들이 달려들어준 것이다. 일본 정부는 헤지펀드를 상대로 싸우면서 디플레이션도 해소하고 환율도 올리는 일석이조의 꿀을 빠는 상황이 되었으니 물러설 이유조차 사라져버렸다.

일본은 이 때를 기준으로 약 10년 전에 헤지펀드에게 털리면서 [9] 학습효과로 인한 경험치가 축적됐기 때문에 헤지펀드의 공세를 초장부터 박살내야 막을 수 있다는 걸 알고 있었고 이를 과감히 실행에 옮겼다. 더 과거로 가자면 근대화 시기에 일본은화의 은함량 차이를 이용한 서양의 환치기로 에도에서 인플레이션이 발생, 막부가 휘청거렸던 경험도 적극적 대응에 나선 계기가 되었다는 분석도 있다.

5. 그 외 이야기

일은포의 외환 개입 자체는 실패했다는 시각도 있다. 일본 재무성에서 목표로 걸었던 1달러당 100엔은 결국 사수했지만 일본이 개입을 중단했다고 얘기했던 2004년 3월 이후 생각만큼 환율이 안정되지 않아서 2004년 11월에는 102엔까지 떨어지기도 했다. 이는 한참 공격과 방어가 오가던 그 기간 중 105엔보다 더 낮은 것이다. 20년 그래프를 보면 확인이 가능하다. 이를 통해서 환율 방어는 정부 개입의 효과가 의외로 낮은 게 아닌가 하는 시각도 있다. 관련 기사 그리고 이러한 적극적인 외환 개입은 당연하겠지만 미국에게도 상당한 영향을 끼친다. 그 때문에 미조구치 젬베이 당시 일본 재무관이 미국 재무부 차관이었던 John B. taylor에게 상황을 설명하기도 했다. 일본 내부에서는 테일러-미조구치 개입이라고 말하기도 한다. 일본 위키 설명 존 테일러는 일본이 개입할 때마다의 해당 내용을 일본에서 보내는 이메일을 받았고 그걸 外国為替平衡操作 블랙베리로 확인했다고. # 일본이 외환 개입을 하는 것을 외국환평형조작(外国為替平衡操作)이라고 하는데, 일은포는 2012년까지의 행했던 작업 중 가장 기간이 길고 큰 규모의 외환 개입 작업이었다. 그리고 이러한 개입 기록을 일본 재무성에서는 기록으로 남겨놓는데 헤이세이 15년과 16년 기록으로 그 내역을 확인할 수 있다.

[1] 물론, 대부분의 자금은 외부에서 차입한 자금이었다. 성공하면 外国為替外国為替平衡操作 外国為替平衡操作 平衡操作 막대한 수익이 생기지만, 실패하면 파산은 말할 것도 없고 요단강 익스프레스를 끊어야 했으니, 간단히 말하자면 일본 금융당국 및 BOJ을 아주 만만하게 보고 덤빈 거였다. [2] 대표적으로 큰 피해를 본 게 태국 바트화이다. 한국도 상당한 피해를 보았다. [3] 일본 외국환법과 일본은행법에 의거해서 일본은행은 재무성의 외환시장 관리 업무를 위탁받게 되어 있다. [4] 外国為替平衡操作 실제로도 24시간 내내 거래가 이루어진다. 연방준비제도에서 상설 통화스와프를 체결해 준 중앙은행들이 발행하는 유로, 일본 엔, 파운드 스털링, 스위스 프랑, 캐나다 달러 모두 24시간 트레이딩 가능. [5] 실제 한국의 외국환평형기금과 기능이 같다. [6] 2003년 1월부터 방어 시작, 2004년 3월 헤지펀드가 붕괴할 때까지 지속되었다. [7] 100조엔(1000조원)어치 미국 단기채 매도한 外国為替平衡操作 것들. [8] 특히 짐 로저스가 일본에 앙심을 품은 가장 큰 이유가 이때 일은포에 호되게 당했기 때문이다. 그리고 짐 로저스는 2022년에 일본 주식에 손댔다가 엔저로 막대한 손실을 입었다. [9] 고베 대지진 때 조지 소로스의 공격으로 엄청난 손해를 보고 수출 기업이 줄줄이 적자를 본 사건이 있었다. 이 때 타격을 맞은 기업들이 후지츠나 外国為替平衡操作 파이오니아 등 쟁쟁한 거대 기업들이었기 때문에, 일본 정부는 이를 바득바득 갈았다.

Międzynarodowy trylem finansowy

Międzynarodowy trylemat monetarny (Trójca niemożliwa lub Trylemat) oznacza, że w międzynarodowej polityce pieniężnej trzy polityki nie mogą być realizowane jednocześnie. Jest rozszerzeniem modelu Mundella-Fleminga i jest teorią zaprezentowaną przez Roberta Mundella. Nazywany również niemożliwym trójkątem.外国為替平衡操作外国為替平衡操作

Przegląd

Następujące trzy polityki nie mogą być realizowane w tym samym czasie i tylko dwie mogą być realizowane w tym samym czasie. Swobodny przepływ kapitału System stałego kursu walutowego Niezależna polityka monetarna Teoretycznym zapleczem międzynarodowego trylematu finansowego jest „model Mundella-Fleminga”.

Komentarz

Jeżeli swobodny przepływ kapitału będzie realizowany przez system stałego kursu 外国為替平衡操作 walutowego, konieczne będzie dopasowanie się do polityki pieniężnej innych krajów, które są celem stałego kursu walutowego i nie będzie możliwe prowadzenie niezależnej polityki pieniężnej. Wręcz przeciwnie, jeśli niezależna polityka pieniężna będzie realizowana przez system sztywnego kursu walutowego, nie będzie możliwości swobodnego przepływu kapitału z zagranicą, co będzie ograniczało politykę pieniężną 外国為替平衡操作外国為替平衡操作外国為替平衡操作外国為替平衡操作 własnego kraju. Dlatego w krajach rozwiniętych zrezygnowano z systemu sztywnego kursu walutowego, aby realizować niezależną politykę pieniężną i swobodny przepływ kapitału. Na przykład w Chinach zamiast zapewniać „stabilność kursów walutowych (system zarządzanego płynnego obrotu)” i „wolność polityki pieniężnej banku centralnego (People's Bank of China)”, nałożono ograniczenia na przepływ 外国為替平衡操作外国為替平衡操作 kapitału z zagranicą. W Japonii i Stanach Zjednoczonych zamiast „wolnego przepływu kapitału” i „niezależnej polityki pieniężnej banku centralnego (Bank of Japan, Fed)” pozornie zaniechano stabilności kursów walutowych (system płynnego kursu walutowego). Z kolei w UE (strefa euro) „przepływ kapitału (eliminacja barier gospodarczych, takich jak granice i cła)” oraz „obieg jednej waluty (euro) (praktycznie równoznaczny z wprowadzeniem sztywnego kursu walutowego system przez wiele krajów)” Chociaż są one kompatybilne, politykę pieniężną prowadzi Europejski Bank Centralny (EBC), a kraje członkowskie nie mogą przyjmować indywidualnych polityk. Nie jest jednak dobrym pomysłem rezygnacja z elastyczności polityki pieniężnej, która jest skutecznym środkiem środków ekonomicznych, a 外国為替平衡操作 ograniczanie przepływu kapitału w dzisiejszej coraz bardziej zglobalizowanej gospodarce jest nierealne. Dlatego w krajach rozwiniętych tendencja do porzucania najmniej istotnej stabilności walutowej spośród tych trzech czynników jest stosunkowo silna (jednak nawet przy płynnym kursie walutowym dokonywana jest interwencja walutowa w celu utrzymania de facto stabilności walutowej). kraje próbują się 外国為替平衡操作 przenieść). Próby jednoczesnego urzeczywistnienia tych trzech elementów miały być przyczyną azjatyckiego kryzysu walutowego, który wystąpił w krajach ASEAN, takich jak Tajlandia w 1997 roku. W rzeczywistości w krajach eurojęzycznych, w których nie ma banku centralnego i każdy kraj nie może prowadzić własnej polityki pieniężnej, środki finansowe nie mogą być wykorzystywane 外国為替平衡操作 do własnych środków gospodarczych i konieczne jest poleganie wyłącznie na mobilizacji fiskalnej rządu. Sytuacja finansowa krajów europejskich uległa gwałtownemu pogorszeniu w odpowiedzi na globalną recesję gospodarczą od wstrząsu Lehmana z 2008 roku. Kryzys gospodarczy krajów Europy Południowej, w tym grecki kryzys gospodarczyZaproszono, wiarygodność samego euro spadła. Tymczasem Chiny nie mają innego wyjścia, jak tylko promować internacjonalizację renminbi w celu przyspieszenia napływu kapitału zagranicznego, a Ludowy Bank Chin ogłosił w 2005 r., że przejdzie do systemu zarządzanego pływaka/koszyka walutowego. Od 2007 r. wahania juana w stosunku do dolara zostały ograniczone do 0,5% z poprzedniego dnia, ale zmieniono je na 外国為替平衡操作 politykę akceptacji (patrz reforma juana), co było postrzegane jako przejście na de facto płynny kurs walutowy system. Jednak władze chińskie, którym nie podobał się gwałtowny wzrost juana, nadal interweniowały na rynku walutowym, kupując ogromne amerykańskie obligacje skarbowe w celu utrzymania kursu wobec dolara, a rezerwy walutowe gwałtownie rosły. W 2006 roku przekroczy Japonię (850 miliardów dolarów) i stanie się największą na świecie rezerwą walutową. Od tego czasu nadal się rozwija, osiągając w 2011 roku ogromną kwotę 3,2 biliona dolarów, a utrzymanie stabilności waluty stało się trudne, jak wyraził zaniepokojenie prezes Zhou Xiaochuan z Ludowego Banku Chin.

Trylemat polityczny gospodarki światowej

Podobnie jak w przypadku tego międzynarodowego trylematu finansowego, hipoteza „politycznego trylematu gospodarki światowej” została wysunięta przez profesora Uniwersytetu Harvarda, Dani Rodrika, od około 2007 roku. Znany również jako „trylemat ekonomii politycznej”. Chodzi o to, że następujących trzech nie można osiągnąć w tym samym czasie, a jeśli weźmie się dowolne dwa, jeden z pozostałych nie może zostać osiągnięty (poświęcony lub zredukowany). „Globalizacja (międzynarodowa integracja gospodarcza)” „Suwerenność narodowa (niezależność narodowa)” „Demokracja (wolność indywidualna)” Są to „międzynarodowy trylemat finansowy”, „wolny przepływ kapitału”, „niezależna polityka monetarna”, „Uważa się, że będzie odpowiadać „stabilności kursu walutowego (system stałego kursu walutowego)” w każdym zamówieniu. Innymi słowy, „nie można ustanowić demokracji, jeśli weźmie się globalizację i suwerenność narodową”, „nie można ustanowić suwerenności narodowej, jeśli weźmie się globalizację i demokrację” oraz „nie można ustanowić globalizacji, jeśli weźmie się suwerenność narodową i demokrację”. Na przykład przedstawicielem 1. są komunistyczne Chiny, a przedstawicielem 2. są kraje członkowskie UE.

海外FX